Οι ουλές ανεξάρτητα εάν αυτές προέρχονται μετά από ατύχημα, από ακμή ή μετά από χειρουργείο είναι μη προβλέψιμες. Ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται μια ουλή εξαρτάται , τόσο από το πώς το δικό σας σώμα επουλώνεται, όσο και από τον τύπο του αρχικού τραύματος ή την ικανότητα του χειρουργού.

Πολλοί παράγοντες μπορούν να επηρεάσουν την διαδικασία της ουλοποίησης και περιλαμβάνουν το μέγεθος και το βάθος της πληγής, την ικανοποιητική ή όχι παροχή αίματος της περιοχής, το πάχος και το χρώμα του δέρματός σας και την κατεύθυνση της ουλής σε σχέση με τις ρυτίδες του δέρματος του σώματος.

Αν και καμιά ουλή δεν μπορεί να αφαιρεθεί τελείως, οι πλαστικοί χειρουργοί μπορούν συχνά να βελτιώσουν την εμφάνιση μιας ουλής, κάνοντάς την λιγότερο εμφανή, είτε ενίωντας συγκεκριμένα στεροειδή και χρησιμοποιώντας επιπλέον επιθέματα σιλικόνης, είτε με τη χρήση εξειδικευμένων χειρουργικών τεχνικών που επιτυγχάνουν την αφαίρεση της ουλής και την πρόληψη της επανεμφάνισής της.

Η υπερτροφική ουλή μοιάζει συχνά με το χηλοειδές, καθώς και τα δυο αποτελούν πεπαχυνσμένες ουλές, κόκκινες και υπεργερμένες σε σχέση με τη γύρω επιφάνεια του φυσιολογικού δέρματος. Τα όρια των υπερτροφικών ουλών, ωστόσο, παραμένουν μέσα στα όρια της αρχικής τομής ή πληγής και δεν προεξέχουν έξω από αυτήν. Είναι αξιοσημείωτο ότι σε αρκετές περιπτώσεις η ουλή υποχωρεί από μόνη της. Γι’ αυτό το λόγο πριν από οποιαδήποτε χειρουργική θεραπεία συνίσταται η αναμονή για την χρονική περίοδο πέραν του ενός έτους από τον τραυματισμό. Η αντιμετώπιση είναι κατά κύριο λόγο συντηρητική, όπως χρήση συνεχούς πίεσης υπό την μορφή επιδέσμου για μερικούς μήνες, επιθέματα σιλικόνης, καθημερινό μασάζ στην περιοχή  και έγχυση κορτιζόνης. Πιο σπάνια θα χρειαστεί μια χειρουργική αποκατάσταση.

Χηλοειδές ονομάζουμε οποιαδήποτε πεπαχυσμένη ουλή που τα όριά της εκτείνονται έξω από τα όρια της τομής ή της πληγής και έχει συνήθως την μορφή "μανιταριού". Οι ουλές αυτές που εκφύονται από την τομή ή την πληγή είναι συχνά κόκκινες και προκαλούν κνησμό (φαγούρα). Τα χηλοειδή μπορούν να εμφανιστούν οπουδήποτε στο σώμα. Πιο συχνά όμως εμφανίζονται στην περιοχή του στέρνου, στα λοβία των αυτιών και στους ώμους. Παρατηρούνται πιο συχνά σε ανθρώπους με μελαμψή επιδερμίδα. Η αντιμετώπιση των χηλοειδών είναι πολύ δύσκολη και απαιτεί συνήθως ένα συνδυασμό θεραπειών, όπως χρήση συνεχούς πίεσης, επιθεμάτων σιλικόνης, έγχυση κορτιζόνης, ακτινοθεραπεία και χειρουργική αποκατάσταση.

Οι ατροφικές ουλές βρίσκονται κάτω από το επίπεδο του περιβάλλοντος ιστού του δέρματος. Αυτά τα βαθουλώματα δημιουργούνται όταν κατά τη διαδικασία επούλωσης αναπτύσσεται ανεπαρκής αριθμός ινών συνδετικού ιστού και η ουλή ανοίγει . Τυπικές ατροφικές ουλές είναι οι ραγάδες. Σε μεμονωμένες ουλές, η καλύτερη θεραπεία είναι η χειρουργική αφαίρεση και η συρραφή με ειδικές τεχνικές. Σε πολλαπλές ουλές η θεραπεία είναι πολύ δύσκολη και συνήθως πολύ απογοητευτική.